Uitstelgedrag houdt je droom levend

Net zoals jij heb ik een droom die ik graag in de wereld wil zetten en ik kan er behoorlijk op los fantaseren hoe mijn leven eruit zou zien als ik die droom heb gerealiseerd. Waar ik ben, met wie ik ben, wat ik hoor, wat ik zie, hoe ik me voel. Maar om die droom ook tot leven te laten komen moet ik actie ondernemen.

De waarheid is echter dat het pad naar het realiseren van die droom een behoorlijke uitdaging is. If your dreams doesn’t scare you it’s probably not big enough, right?

Ik weet ook dat ik onderweg naar die droom fouten ga maken. Ik ga vallen, ik ga pijn ervaren en ik ga falen omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is. En laten we eerlijk zijn, dat is niet zo’n fijn vooruitzicht. Dus als ik nou niet de dingen doe die ik eigenlijk moet doen om dichterbij het realiseren van mijn droom te komen dan ervaar ik geen pijn. Wat ik wel ervaar is het fijne gevoel van het hebben van die droom want in mijn gedachte is alles er al, in perfecte staat.

De waarheid is echter ook dat erop los fantaseren misschien een leuke bijdrage zal zijn aan de Wet van Aantrekkingskracht maar zonder actie het bij een droom zal blijven. Why live life from dream to dream and dread the day that dreaming ends?

Uitstelgedrag is dus een afgeleide van te verwachte pijn terwijl de uiteindelijke bestemming van die pijn spijt zal zijn. Dat verklaart ook waarom er zo ontzettend veel mensen spijt hebben aan het einde van het leven. (Lees het boek ‘the top 5 regret of the dying’ maar eens).

Als Storyteller ben ik me heel erg bewust van de kracht van verhalen. Wat kunnen we leren van de verhalen van anderen? Wat hebben de mensen te vertellen die ons zijn voorgegaan en wat kunnen wij daarvan leren? Eén ding is zeker, er komt een dag dat wij op ons sterfbed liggen en een verhaal vertellen over onze tijd op aarde. Welk verhaal vertel jij dan?

Much love,