Hoe was jouw zaterdagmiddag? (een “drugsverhaal”)

Je hebt soms van die zaterdagen dat je helemaal niks gepland hebt. Mijn vrouw had afgesproken om met een paar vriendinnen naar een festival te gaan en dus besloot ik voor mijn eigen ‘entertainment’ te zorgen. Eerder die week had ik al het lumineuze idee gekregen om naar de smartshop te gaan en mezelf te trakteren op een portie Magic Truffels met de inspirerende naam ‘Cosmic Connectors’. Een beetje verbinding met het alleswetende Universum kunnen we allemaal op z’n tijd wel gebruiken, nietwaar?

Mocht je nog nooit magic truffels of magic mushrooms hebben gebruikt dan kan ik je vertellen dat je zo’n ervaring niet al te ‘licht’ mag nemen, dat enige voorbereiding op zijn plaats is en dat er regels in acht dienen genomen te worden. Natuurlijk valt het niet te vergelijken met een Ayahuasca ceremonie of een Bijna Dood Ervaring (BDE) maar, geloof me, het kan een hele bijzondere ervaring zijn die vaak leidt tot nieuwe inzichten en het reinigt de ramen van perceptie. En dan heb ik het nog niet gehad over het visuele aspect en geloof me, that’s when the fun really kicks in! Je zult het echt zelf een keer moeten proberen om te ervaren wat het met je doet want grotere storytellers, schrijvers en dichters dan mezelf hebben gefaald om dit onder woorden te brengen. Make sure you put this on your bucket list!

Maar ik dwaal af, zoals dat nu eenmaal gepaard gaat met een psychedelische trip. Na een paar uur op de bank te hebben doorgebracht en de nodige diepgaande gesprekken met mezelf te hebben gevoerd besluit ik dat het tijd wordt om het strijdtoneel te verplaatsen naar de buitenwereld. Aangezien je brein niet meer normaal functioneert en hogere krachten het hebben overgenomen is het wat uitdagender om je huis te verlaten zonder bepaalde dingen te vergeten. Sleutels, water, muziek, geld en (just in case) een joint. Geloof me, en mijn collega psychonauten zullen dit bevestigen, naar buiten gaan is a fuckin’ adventure! Niet alleen ziet de wereld er heel anders uit in a different state of consciousness, je ervaart het ook anders.

Het blijkt buiten verrassend zonnig te zijn en ik besluit een wandeling te maken in de bossen. Ik hoef letterlijk maar de straat over te steken en moeder natuur strekt haar armen naar me uit. Al wandelend besluit ik dat ik deze bijzondere dag wil vieren en dat ik mezelf ga trakteren op een glas prosecco. Ik zet koers richting een restaurant dat midden in de bossen ligt en waar altijd wel iets te belaeven valt. Onderweg kom ik een aantal mensen tegen en ik vraag me af waarom iedereen zo serieus kijkt op deze zonnige dag en wie zijn die mensen toch die denken dat dezelfde fleece-vesten/partnerlook hip is?

Ik kom aan op mijn bestemming en ik zie dat het terras verlaten is! “Het is toch niet gesloten?” is de eerste gedacht die in me op komt maar gelukkig blijkt dat niet het geval te zijn! Ik ben blijkbaar de enige persoon die het een goed idee vindt om op een zonnige zaterdagmiddag op een terrasje te gaan zitten midden in de bossen en een glaasje prosecco te drinken. Ik heb altijd al geweten dat ik speciaal ben ‘in a weird way’ maar dit is op zijn zachts gezegd ‘very peculair’. Gelukkig is mijn hele state of being ‘very pulair’ en ik ervaar het dan ook als zeer passend.

Het duurt even voordat iemand van de bediening in de gaten heeft dat ik het lef heb gehad om op deze zonnige zaterdagmiddag op dit uitgestorven terrasje plaats te nemen maar uiteindelijke staat het langverwachte glaasje prosecco voor mijn neus terwijl ik dit verhaal op schrijf.

Ik kijk om me heen en ik geniet tot in elke vezel van mijn lichaam van de natuur die ik om me heen zie, de afwezigheid van andere mensen en ik heb het gevoel van ‘life doesn’t get any better then this’. Ik heb je al verteld dat je de wereld anders ervaart maar op zo’n moment ben je enorm verbonden met de schoonheid van de natuur. En zeker in deze tijd is de natuur van dat nieuwe, verse, krachtige groen. De schoonheid en kracht van een nieuw begin. Ik realiseer me pas veel later dat dit heel erg symbolisch is in de fase van mijn leven waarin ik nu verkeer.

En ik dwaal weer af… heb ik je al verteld dat al je zintuigen anders functioneren bij de ‘cosmic connectors’? Mijn smaakpapillen staan in ‘overdrive’ en de prosecco smaakt hemels, alsof de spreekwoordelijke engeltjes op mijn tong plassen. Ik besluit om een 2e glas prosecco te bestellen zodat ik dit verhaal verder kan vertellen maar helaas is er geen bedienend personeel in de buurt. Ik zit zo lekker in het zonnetje te genieten van mijn ‘schrijversflow’ dat ik te lui ben om op te staan en naar binnen te lopen en dus overweeg ik mijn alternatieven. Mijn creatieve geest komt tot de oplossing om het telefoonnummer op te zoeken, te bellen en vragen of ze nog een glaasje prosecco willen brengen. In theorie klinkt dat best wel als een aardig idee, nietwaar? Maar al snel kom ik met twee argumenten op tafel waarom ik dat beter niet kan doen. Ten eerste: is dat echt de persoon die ik wil zijn voor degene die de telefoon aanneemt? Is dat echt de versie van mezelf die ik wil laten zien nu ik zo in verbinding sta met het Universum? En ten tweede: het betekent dat ik mijn telefoon van ‘vliegtuigstand’ af moet halen en mogelijk geconfronteerd wordt met allerlei berichtjes en notifications die mijn ‘state of being’ kunnen aantasten. Al snel kom ik tot de conclusie dat naar binnen lopen en mijn prosecco zelf bestellen de beste optie is.

En dus zit ik nu te genieten van mijn tweede glas en ik voel de dankbaarheid door mijn lichaam stromen terwijl ik hier helemaal alleen zit samen met mezelf. En om heel eerlijk te zijn: het is al weer een tijdje geleden dat ik me zo intens gelukkig voel en ik besef me hoe belangrijk het is om datgene te doen wat je gelukkig maakt want het is een mooie manier om wat van dat geluk over te brengen naar je omgeving en de rest van de wereld. Zelfs als dat betekent dat je op een zonnige zaterdagmiddag onder invloed van psychedelische truffels helemaal alleen op een terrasje zit en onder het genot van een glaasje prosecco een verhaal schrijft.